Kennismaking

1990 was een verschrikkelijk jaar om geboren te worden.  Althans dat heb ik toch altijd gevonden. De val van de Berlijnse muur had ik net gemist terwijl Kurt Cobain nog maar slechts vier jaar te gaan had. Op 10 juli in het jaar 1990 werd op het 28ste congres van de Communistische Partij in Moskou Gorbatsjov opnieuw tot partijvoorzitter verkozen. Amper twee dagen later verliet Boris Jeltsin diezelfde partij. Laat ons zeggen dat op vlak van Russische politiek , 1990 een goed jaar was.

Ik werd geboren in Jette , een deelgemeente van het grote een vooral enge Brussel. Toen ik jong was , was Brussel vooral heel erg groot een heel erg eng. Toen ik 16 was , was Brussel nog steeds heel erg groot , maar had het enge plaatsgemaakt voor het artistieke. Mijn keuze om een kunstopleiding te volgen in hartje Brussel was één van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. De mentaliteit van ‘live and let live’ gecombineerd met de stank van sigaretten en plakkaatverf werden een kleinschalige verslaving waar ik geen neen tegen kon zeggen. De beste jaren van mijn korte leven heb ik zonder twijfel gespendeerd op de Sint Lukas academie in Brussel. Hoewel ik enorm van het hele kunstgebeuren hield , voelde ik na 3 jaar de drang om iets heel anders te gaan doen. Digitaal grafisch ontwerp was niet aan mij besteed op het kunstonderwijs , maar toen ik een folder in handen kreeg met de richting ‘webdesign’ was ik meteen verkocht. Mijn voorliefde voor computers gecombineerd met design was voor mij een tweede beste keuze ooit. Ondanks dit alles was ik toch nooit de beste student van de klas. Met veel ongeloof van omstaanders , koos ik twee jaar geleden voor de richting kunstgeschiedenis. Momenteel zit ik in mijn tweede jaar en hoop ik later nog een verkorte opleiding in de journalistiek te doen.

Deze blog dient vooral om mijn schrijfsels ergens kwijt te kunnen en de wereld in te werpen als het ware. Advies en tips in verband met schrijven/journalistiek zijn heel erg welkom. Veel plezier op deze blog!

Anne Doodstil.

Filmrecensie Waltz with Bashir

Mijn eerste schrijfsel op deze splinternieuwe blog zal gaan over de Israëlische geanimeerde documentaire genaamd Waltz with Bashir of “Vals im Bashir” in het Hebreeuws.

De film werd geregisseerd door Ari Folman in 2008. Het tekentalent David Polonsky gecombineerd met de muzikale kundigheid van Max Richter zal niet te verwonderen vallen dat deze film een pareltje is onder de geanimeerde films. Waltz with Bashir behaalde verscheidene prijzen zoals de award voor ‘Best Foreign Film’ op de Golden Globe Awards , een César en een European Film Award. Folman maakte van deze film een autobiografie door zijn eigen herinneringen aan Libanese burgeroorlog in de jaren tachtig te bundelen. Wanneer de bovenstaande zaken geen indruk op u maken , zult u me op mijn woord moeten geloven dat Waltz with Bashir zeker de moeite waard is. De term oorlogsfilm krijgt hier een fascinerende en vooral vernieuwende draai. De animatie van David Polonsky komt mooi tot zijn recht in deze autobiografische ‘tekenfilm’. In de film is te zien hoe het hoofdpersonage (Ari) vreemde dromen krijgt over zijn herinneringen aan de burgeroorlog. Maar zijn dit wel herinneringen? Ari kan na verloop van tijd zijn fantasie en dromen niet meer onderscheiden van de werkelijkheid. In de zoektocht naar zichzelf wordt hij geconfronteerd met de werkelijkheid. Doorheen de film krijg je een uniek beeld van Ari’s herinneringen , maar ook zijn fantasie die geleid wordt door angst. In verschillende interviews met collega-soldaten van Ari wordt duidelijk wat fictie is en wat niet. Spanning gegarandeerd! De bijzondere verhaallijn gecombineerd met de bijzondere minimalistische , toch realistische , animaties maakt van Waltz with Bashir een film die u niet snel zal vergeten. Ook mag ik niet vergeten te vermelden dat de soundtrack van de film voor mij een enorme indruk heeft achtergelaten.

Laat ons stellen dat de tagline ” the truth can blow you apart” voor deze film zeker van toepassing is.

Anne Doodstil.